De ondertitel, 'memoires van een bandoneonspeler', dekt de lading meer dan de titel van dit boek: 'Tango is verdriet om op te dansen'. Er staan weliswaar enkele pagina’s in over de tango in het algemeen, maar het boek is vooral een weergave van de ervaringen van Boonstra als bandoneonartiest. Hij beschrijft met een vlotte pen de wederwaardigheden van de groepen waarin hij speelt en behandelt uitvoerig de chaos die Zuid-Amerikaanse spelers veroorzaken door hun zucht naar drank, drugs, macht en vrouwen. Opvallend daarbij is dat hij wel de namen van de Zuid-Amerikanen noemt, maar de Nederlandse spelers aanduidt als 'de violiste' of 'concullega K.' Helemaal vreemd is het dat hij op het eind van het boek meldt dat alle namen van personen om privacyredenen zijn verzonnen. Zelfs de namen van de ensembles waarin hij speelde, zijn niet terug te vinden op zijn website en zijn blijkbaar ook verzonnen. Zo is het een boek geworden waarin maar één echte persoon voorkomt. Het is een boek ter meerdere eer en glorie van de schrijver Wil Boonstra. Verberg tekst