Dani en Jan Donder zijn – ondanks hun naam – geen familie van elkaar, maar wonen wel toevallig in hetzelfde gebouw. Wanneer de ouders van hun vriendje Karel naar Afrika vertrekken, moet Karel met zijn hondje Tarzan voor een jaar bij zijn tante wonen. Zij houdt niet van rommel en kinderen is ze niet gewoon, laat staan honden. Tegenover zijn tante woont Wendolien, een omhooggevallen meisje uit zijn klas, die in de arme Karel meteen haar nieuwe beste vriend ziet. Wanneer tante Manuela Tarzan op een dag buitenzet, verdwijnt het diertje spoorloos. Karel is wanhopig en gaat meteen op zoek. Hij krijgt hierbij de hulp van Dani, Jan en hun hondje Wendolien (inderdaad een naamgenote van het buurmeisje, tot grote ergernis van deze laatste). Dankzij zijn vrienden komen ze een bende op het spoor die hondjes kidnapt omwille van hun zachte velletje. Het spreekt voor zich dat ze hen niet zonder enige spannende momenten en avontuur kunnen ontmaskeren.Onze hond is een held! begint heel sterk. Het verhaal start in medias res, weliswaar na een miniem voorwoord met de belangrijkste info over de personages. Lezers die nood hebben aan spanning komen dus meteen aan hun trekken. Die spanning weet Selma Noort door te trekken tot op het einde van het boek. Ondanks het déjà-vu-gevoel (de link met de 101 dalmatiërs is immers niet te ontkennen), slaagt Noort er toch in om de lezer te overtuigen en de aandacht vast te houden. Wanneer de climax nadert, vlecht ze immers twee spannende verhaallijnen door elkaar. Enerzijds heb je Dani en Karel die opgesloten zitten bij de boeven, anderzijds loopt buurmeisje Wendolien droevig weg van een chique feest, recht in de armen van een ongure schurk die een ongezonde interesse voor haar juwelen toont. Als lezer heb je telkens even het ‘soapgevoel’ (er wordt gezapt van de ene spannende verhaallijn in de andere), wat de spanning hoog houdt. De verhaallijnen zijn duidelijk afgebakend, wat verwarring vermijdt.Wat wel ettelijke keren voor verwarring zorgt, is het dubbele gebruik van de naam ‘Wendolien’. De idee hierachter was wellicht om de vete tussen het buurmeisje enerzijds en Dani en Jan Donders anderzijds extra in de verf te zetten (‘“Die stomme hond heeft een meisjesnaam!”, schreeuwde ze toen ze erachter kwam.’), maar het werkt verwarrend, vooral bij het overschakelen tussen verhaallijnen. Wat Noort dan weer prachtig doet, is de karakterisering van de personages. In het begin van het boek worden de personages nogal zwart-wit getypeerd: een nogal afstandelijke juf, een omhooggevallen tuttebel, een heks van een tante, … Naarmate het verhaal vordert, kantelen vele profielschetsen echter en komen we bijvoorbeeld meer te weten over waarom Wendolien zich zo gedraagt. Ook het gedrag van tante Manuela wordt in een context geplaatst. De mooie aquareltekeningen van Els van Egeraat geven het boek een extra warme uitstraling en komen heel mooi over op het glanzende, wat dikkere papier van het boek.Noort schrijft bovendien op een mooie manier. Het taalgebruik is zeer beschrijvend, zonder saai te worden. ‘Ze trippelt verder de gracht op, met kippenvel op haar armen en met haar ogen, donker en een beetje angstig, wijd opengesperd.’ Jammer dus van het déjà-vu-gevoel, maar dit boek bezit in elk geval voldoende andere troeven om de lezer terecht te plezieren. [Eva Decombel] Verberg tekst

De twee buurkinderen, Jan en Dani Donder (geen familie, maar wel toevallig dezelfde achternaam) leven erg mee met hun vriendje Karel als zijn ouders een jaar gaan werken in een ziekenhuis in Afrika. Karel moet bij een deftige tante gaan wonen, tegenover het verwende klasgenootje Wendolien. Gelukkig mag zijn tekkeltje Tarzan mee. Maar deze verdwijnt, nadat tante hem voor straf op straat heeft gezet. Dani en Jan komen in actie met hun reusachtige Deense dog, ook Wendolien genaamd. Gelukkig is de Wendolien niet altijd zo lief als ze lijkt. Derde deeltje uit de serie 'Donders!'*. Sprankelend verhaal, geschreven in korte getitelde hoofdstukjes, met prima dialogen, veel humor en een goed opgebouwde spanning. De sympathieke hoofdpersonen komen prima uit de verf. Zwierige pentekeningen, ingekleurd met aquarel, maken het boekje tot een juweeltje. Een aanrader voor goede lezertjes vanaf ca. 8 jaar.