In Brieven aan mijn kikkerprins brengen Reine De Pelseneer en Martine Decroos een sprookje met een twist. Het klassieke hoofdpersonage van de eerst nogal moedeloze prinses verklaart in een originele briefvorm haar liefde aan een kikker. De normale gang van zaken zou natuurlijk zijn dat de kikker na een kus van de prinses plotsklaps in een prins verandert en het verhaal eindigt met de belofte van een lang en gelukkig leven samen. Maar De Pelseneer speelt liever met die verwachtingen van de lezer. Daarom wordt de kikker geen prins, maar begint Prinses Luipels na een uitgebreide zoensessie sprongetjes te maken, krijgt ze groene vlekken in haar gezicht en vliezen tussen haar tenen, tot ze op het laatst haar woorden moet omruilen voor gekwaak en verdwijnt. Misschien zullen niet alle kinderen ten volle openstaan voor dit alternatieve verhaalverloop, maar wie dat wel kan, zal meevoelen met de prinses die eerst uit verveling met zichzelf geen blijf weet en dan haar eigen fantastievolle werkelijkheid weeft rond een romance, die eerste verliefdheid die je zo volledig meesleept. Die lezers kunnen zich allicht ook goed inleven in de vorm die de prinses hanteert, en die eigenlijk een heel geschikt medium is om die boodschap over te brengen: als in een soort dagboek volgen de romantische, persoonlijke en speelse brieven elkaar op. Prinses Luipels schrijft met een ouderwetse typemachine op geruite blaadjes, die mee de mooie vormgeving van het boek bepalen. Bepaalde zaken in het verhaal roepen vraagtekens op: waarom heet de prinses Luipels, en hoe heeft ze de kikker ontmoet? Die vragen worden niet beantwoord, maar laten ruimte voor mysterie en verbeelding, die ook sterk in de tekeningen heersen. De illustraties vertellen lang niet alles, maar versterken veeleer de raadsels en baden in een dromerige sfeer. Martine Decroos is nog naar een eigen stijl aan het zoeken, want er heerst geen echte eenheid in deze illustraties. De prinsesfiguur die speelt met de stoel doet bijvoorbeeld ook maar al te duidelijk denken aan het werk van Sabien Clement. Niettemin een mooi boek. [An-Sofie Bessemans] Verberg tekst

Prinses LuiPels verveelt zich dood. De koning en koningin hebben geen tijd voor hun dochter en het personeel vindt de prinses vervelend. Als de prinses op een dag bij de vijver een kikker ontdekt, droomt ze dat hij ooit haar prins zal worden. Elke dag schrijft ze op haar schrijfmachine een brief aan de kikker, waarin ze laat blijken hoe verliefd ze is. Prinses LuiPels verandert zelf steeds meer: ze krijgt vliezen en groene vlekken op haar vel. Hoe dit verhaal verder afloopt, weet niemand, want haar laatste brief aan de kikker bleef onaf. Niemand heeft prinses LuiPels ooit nog gezien, maar er wordt gesuggereerd dat ook zij in de paleisvijver is gaan wonen. Variant op het sprookje over de kikkerprins. Vrijwel de gehele tekst van het verhaal bestaat uit getypte brieven van de prinses aan haar kikkerprins, gedrukt op vergeeld ruitjespapier. Er is veel afwisseling in typografie, van handgeschreven letters in verschillende kleuren tot ouderwetse typeletters en gewone drukletters. Sfeervolle paginagrote illustraties in kleur. In 2000 ontving de illustratrice voor 'De super-mega-piep-krak-kraan'* de Prijs van de stad Hasselt, een belangrijke internationale illustratorenprijs in Vlaanderen. Het verhaal leent zich om met kinderen over door te praten. Vanaf ca. 6 jaar. Verberg tekst

Prinses Luipels verveelt zich dood. De koning en de koningin hebben geen tijd voor haar en de bedienden vinden haar maar een vervelend wicht. Wanneer ze op een dag bij de vijver een prachtige kikker ontdekt, raakt ze helemaal in de ban van deze kikker, die in haar ogen een echte prins lijkt. Ze schrijft prachtige liefdesbrieven waarin ze haar diepste gevoelens uit en ze hoopt dat haar liefde beantwoord wordt. Telkens zoekt prinses Luipels de kikker op bij de vijver en droomt ze over wat ze zoal samen kunnen doen. Maar dan gebeurt er iets vreemds: ze krijgt groene strepen op haar gezicht en vliezen tussen haar vingers en tenen. In het laatste briefje, dat op haar tikmachine bij de vijver achterblijft, zit de tekst vol gekwaak en er is een modderige pootafdruk op te zien. Dit sprookje wordt prachtig weergeven in sfeervolle, vertederende illustraties, die je opnemen in de intieme gevoelswereld van het verliefde prinsesje. Ook de liefdesbriefjes werden afgedrukt en lijken zo uit een oude schrijfmachine gerold. Ze laten je meevoelen hoe de prinses helemaal opgaat in haar liefde voor de kikker. Een sprookje met een open einde zodat je verder kan dagdromen. En, wie weet, zie je bij de vijver wel twee prachtige kikkers met een kroon op het hoofd zitten!

Verberg tekst