Boze drieling is het vijfde deel in de reeks over Dolfje Weerwolfje, waarvan al drie delen bekroond werden door de Nederlandse kinderjury. Achteraan in het boek vinden de fans de typische foto van de auteur met geheimzinnige zonnebril, een tekstje over het ontstaan van het boek, een verwijzing naar een speciale site en de korte inhouden van de vorige delen.

Het verhaal begint met een akelige droom waarin 'roeien' de betekenis krijgt van 'uitroeien'. En die droom blijkt iets te voorspellen. De akelige juffrouw Krijtjes is terug, maar... ze blijkt een lief mens geworden te zijn die samen met haar zussen (die wel eng zijn) aan goede werken wil doen. Zelfs Dolfje laat zich aanvankelijk in de luren leggen. De spannende hoofdstukken over de enge zussen worden afgewisseld met komische hoofdstukken, waarin Dolfjes gekke vader als straatmuzikant optreedt, hoewel hij vals zingt en zo mogelijk nog valser accordeon speelt. De humor is erg beperkt, Dolfjes vader gedraagt zich ronduit kinderachtig. Van Loons zwakte is dat hij er op geen enkel moment in slaagt de gevoelens waarachtig te maken. Bovendien ondergraaft de grote voorspelbaarheid het hele verhaal.

Boze drieling haalt nergens het niveau van de eerste delen uit de reeks. Daarvoor is het te veel een opeenstapeling van toevalligheden in flauwe bewoordingen. Vergelijkingen raken zelden verder dan een cliché over de maan als "zo mooi vol en rond als een Hollandse kaas" of een overdrijving zoals die over het geluid uit vaders accordeon: "een zucht als van een walvis galmde door de kamer". [Jan Van Coillie] Verberg tekst

De boze buurvrouw, mevrouw Krijtjes, blijkt teruggekeerd uit een opvanghuis. Ze lijkt erg veranderd en is nu poeslief. Maar schijn bedriegt: samen met haar twee heksachtige zusters en een als kind vermomde broer wil ze alsnog proberen alle weerwolven uit te roeien. En dat lukt aardig, want het stel vangt neef Leo, opa, Dolfs vriendinnetje Noura en ook Dolfje zelf moet eraan geloven. Vijfde deel in een serie verhalen over de kleine Dolfje, die bij volle maan in een weerwolf verandert. Opnieuw een spannend en met humor geschreven verhaal, eenvoudig van taal, met overwegend korte zinnen. De illustraties in zwart-wit en grijstinten vormen rustpunten in het verhaal. Met achterin een toelichting van de auteur op zijn verhaal en een verwijzing naar andere delen en naar de website www.dolfjeweerwolfje.nl. Zeven delen van Dolfje Weerwolfje* zijn inmiddels bekroond door de Nederlandse Kinderjury. Voorlezen vanaf ca. 6 jaar, zelf lezen vanaf ca. 7,5 jaar.

Van bij het begin leest dit boek als een trein. Het taalgebruik is eenvoudig, de korte zinnen zijn aan het leesniveau van een 8-jarige aangepast. En toch word je vanaf de eerste pagina meegesleept. Paul Van Loon beheerst en bespeelt dit genre als geen ander. Dolfjes grootste angst wordt bewaarheid : mevrouw Krijtjes is terug! Maar ze heeft spijt over wat er allemaal gebeurd is en ze is heel lief geworden. Poeslief! Te lief? Opeens duiken er twee dames op die als twee druppels water op mevrouw Krijtjes lijken. En die trekken ’s nachts met een roeiboot naar het Weervolvenbos. Om te roeien? En wie is Loek? Noura vindt hem erg leuk en aantrekkelijk, maar Dolfje vertrouwt het allemaal niet. En dan verdwijnt iedereen : eerst Leo, daarna Opa Weerwolf, dan Noura … Zelfs Dolfje loopt in de val. En als ook Timmie en vader gevangen genomen worden, ziet het er wel heel slecht uit. Maar, net zoals in de vorige Dolfje-verhalen komt Mama weer net op tijd om iedereen uit de penarie te helpen. Dit verhaal stuwt volle kracht vooruit in 46 korte hoofdstukjes. De combinatie van griezel en humor werkt zeer goed. Bovendien steekt Paul van Loon de draak met heel wat rolpatronen en vooroordelen, wat het nog grappiger maakt. De illustraties van Hugo Van Look sluiten hier naadloos bij aan. Dit is pretentieloos amusement van de bovenste plank.
Verberg tekst