‘Voor de zoveelste keer zag hij de duistere, fronsende blikken voor zich van de rechters van wie hij vreesde dat ze op een dag al zijn daden onder de loep zouden nemen. Hij hoorde de vragen die ze zouden stellen. Wat gaf u het recht…, meneer Temple?’ Dit citaat illustreert het belangrijkste thema van Plaag, het vierde deel uit de reeks ‘Gone’ van Michael Grant.
Sinds ze een aantal maanden geleden door een ondoordringbare koepel van de buitenwereld afgescheiden werden, zijn de kinderen in de zogenaamde FAKZ op zichzelf aangewezen. De opkomst van de barrière ging immers gepaard met de mysterieuze verdwijning van iedereen ouder dan vijftien. De jongeren trachten hun plaats te vinden in deze nieuwe maatschappij, met enkele machtsstrijden tot gevolg. Ondertussen zijn ook voedsel en drank schaars geworden. Het wordt steeds duidelijker dat ze een probleem hebben met hun watervoorraad, aangezien het waterpeil van het meer waaruit ze nu putten drastisch gedaald is. Volgens Albert zou er echter nog een veel groter meer binnen de FAKZ liggen en hij stuurt Sam op pad om de plas en de omgeving te gaan verkennen. Ondertussen wordt Perdido Beach geteisterd door een dodelijke griep en door insectachtige parasieten die hun slachtoffers van binnenuit verslinden. In hun strijd om te overleven hebben de kinderen vaak geen andere keuze dan bepaalde sociale grenzen te overschrijden. Ze worstelen echter met de gevolgen van hun beslissingen en met de vraag of ze de grenzen van de menselijkheid overschreden hebben. Ook zijn ze bezorgd over hoe ze zullen beoordeeld worden wanneer de barrière wegvalt en ze beseffen ten volle dat ze nooit meer terugkunnen naar de personen die ze waren voor de FAKZ.
Net als in de vorige drie delen, krijgen we in Plaag een veelvoud aan goed uitgewerkte karakters. Ze reageren elk op hun eigen manier op de gebeurtenissen en hun reacties worden bepaald door hun specifieke achtergronden. Dit alles zorgt ervoor dat de personages je zeker niet onverschillig laten en het bevordert de inleving in de roman. Vraag is echter wel wat de plagen wezenlijk toevoegen aan hun karakterontwikkeling en aan de verdere uitwerking van de dystopische maatschappij. Ook in de vorige delen deden de kinderen dingen die volledig ingingen tegen hun principes en kampten ze reeds met gewetensbezwaren. Op het vlak van verhaalontwikkeling draagt Plaag dan ook weinig bij tot de reeks, ook omdat er minder dan in de voorgaande romans wordt toegewerkt naar de ultieme ontknoping. Ook de extreem gruwelijke passages hebben niet echt een toegevoegde waarde. De zeer uitzichtloze situatie van de kinderen werd immers al voldoende duidelijk doorheen de eerdere beproevingen, waardoor de gruwelijke passages overkomen als een al te gemakkelijke manier om spanning te creëren.
Ondanks deze kanttekeningen is Plaag een boeiend boek, waarin een mooi evenwicht wordt gevonden tussen beschouwende passages en actiescènes. Bovendien wordt ook de nieuwsgierigheid gewekt naar de volgende twee delen. ‘Gone’ is zeker een van de meest gelaagde en intrigerende reeksen voor jongvolwassenen die de laatste tijd zijn verschenen. [Ilse Moens] Verberg tekst

Perdido Beach – bewoond door jongeren onder de vijftien jaar – is door een ondoordringbare koepel van de buitenwereld afgesloten. Sam (15), leider van de FAKZ (Fall-Out Alley Kinderzone), moet op zoek naar drinkwater. Hij en zijn kompanen en ook de bewoners van de stad worden echter bedreigd door een gevaarlijk griepvirus, rood- en blauwogige insecten en reusachtige kakkerlakken, kortom: een plaag. Alleen kleine Pete, het doodzieke autistische broertje van Astrid, kan hen redden, maar wie durft hem op te offeren aan door de Duisternis gestuurde Drake en zijn insectenleger? Voor nieuwe lezers heeft dit vierde deel* een lange aanloop met veel perspectiefwisselingen en een groot aantal personages. Voor trouwe lezers, al bekend met de personen en de leefwereld, ontspint zich deze lijvige, sciencefictionachtige thriller als een spannend en bloederig avontuur. Net als de andere delen omvat het een tijdspanne, hier ruim 72 uur, die bij elk van de 42 hoofdstukken – terugtellend – is aangegeven. Interessante thema’s als goed en kwaad, macht, religie en hiërarchie zijn vakkundig in het verhaal verstopt, dat bekwaam avontuur koppelt aan fantasy en sciencefiction. De Gone-fans zullen al reikhalzend uitzien naar deel vijf. Ook in het Engels aangeboden**. Vanaf ca. 15 jaar. Verberg tekst

'Plaag' is het vierde deel van 'Gone', een reeks die een combinatie brengt van actie, fantasy en science fiction. Auteur Michael Grant wil in totaal zes boeken schrijven rond de vraag: hoe overleeft een groep kinderen die afgesneden is van de buitenwereld zonder enige bijstand van volwassen begeleiders? In elk deel staan de bewoners van het kleine universum van de FAKS (Fall Out Alley Kinder Zone) in Perdido Beach voor nieuwe uitdagingen. Een constante in de hele reeks is de voortdurende strijd tussen goed en kwaad. Aan de ene kant bevinden zich jongeren die door de extreme situaties waarin ze terecht komen totaal los geslagen zijn  en alle normen en waarden overboord gooien. Maar er zijn ook een aantal kinderen die er het beste van willen maken, die zorg dragen voor elkaar en proberen om opnieuw structuur in hun bestaan te brengen. Dat is allesbehalve eenvoudig want er duiken voortdurend nieuwe problemen op. Een destructieve kracht, de Gaiaphage genoemd, blijkt uit te zijn op dood en vernietiging (zie ook de bespreking van het vorige Gone-deel 'Leugens'). In 'Plaag' worden de bewoners van de FAKS belaagd door een agressieve griep die heel wat slachtoffers maakt; ook duiken er bloeddorstige insectachtige wezens op, waarvan de maden onder de huid van mensen groeien en hun gastheer van binnenuit letterlijk opvreten. Ondanks de bovennatuurlijke krachten die een aantal van de kinderen hebben ontwikkeld (zoals Sam die laserstraalhanden heeft, Lana die genezende krachten bezit, Brianna ‘de wind’ die zich letterlijk verplaatst met de snelheid van de wind …) krijgen ze het bijzonder moeilijk om zich te handhaven. In dit deel wordt meer en meer duidelijk dat de Gaiaphage een bijzondere aantrekkingskracht uitoefent op sommige van de FAKS-bewoners en de vraag is wie verantwoordelijk moet worden gesteld voor alle beproevingen die op hen afkomen. Wat is het aandeel van de kleine Pete Ellison, de autistische jongen die doodziek in zijn bedje ligt, maar tegelijk een soort medium blijkt voor de vernietigende kracht van de Gaiaphage? Of zal kleine Pete uitgroeien tot de meest geduchte tegenstander van de Gaiaphage? Ook al gooit Astrid haar broertje Pete in een uiterste wanhoopsdaad voor de aanrukkende insecten – die daarop prompt samen met  Pete verdwijnen – de rol van het jongetje is nog niet uitgespeeld. De weg voor een volgend deel wordt alvast geëffend met de slotwoorden “Zijn zieke lichaam was verdwenen. Zijn vertekenende, angstaanjagende brein was verdwenen. Maar Pete Ellison leefde als nooit tevoren.” (p. 399) Sterke kanten van de reeks zijn de snelle actie en de vaart waardoor de handeling wordt vooruit gestuwd zonder enige verpozing voor de lezer. De voortdurende perspectiefwisselingen versterken dat rusteloze karakter. Tegelijk is dit ook een minpunt omdat er geen ruimte blijft voor een diepgaane uitwerking van de talrijke personages. In dit nieuwe deel neemt bovendien ook het horrorgehalte toe, wat waarschijnlijk niet iedereen zal kunnen appreciëren. De gruwel wordt realistisch en in alle bloederige details uit de doeken gedaan. Zo veroorzaakt de griep waaraan vele kinderen lijden en vaak ook sterven, een uitputtende hoest waardoor de zieken zich letterlijk de longen uit het lijf hoesten. Bepaalde scenes zijn bijzonder wansmakelijk zoals deze waarin Sam zijn vriendin Dekka ‘opereert’ met behulp van zijn laserhanden zodat de wriemelende insecten in haar lijf kunnen ontsnappen: “Hij had Dekka van haar nek tot haar heupen opengesneden. Dekka’s organen – alsof er een slachting had plaatsgevonden – krioelden van de insecten, tientallen beesten die allemaal naar buiten kropen.” (p. 377) De gewaagde stunts en het sensatiegehalte nemen toe met elk nieuw deel van 'Gone'. Benieuwd waar dit heen leidt …

Verberg tekst