Onder het kopje 'Het zionisme, de ideologie achter Israël' ziet Catherine reeds in de 19e eeuw een sterke joodse stroming ontstaan die een claim legt op Palestina. Onder het Britste Mandaat worden hierover beloften gedaan, maar wordt voor de concrete realisatie van een nieuw land voor de joden tegelijkertijd warm en koud geblazen. Twee grote wereldoorlogen laten het gebied trouwens niet onberoerd: de Arabische wereld stort in elkaar, wordt door de grootmachten Groot-Brittannië en Frankrijk op koloniale wijze verdeeld in mandaatgebieden en sjeikjes worden gepromoveerd tot vazalkoningen. In de 19e eeuw was er in Palestina nauwelijks sprake van een joodse aanwezigheid. De joden die er toen verbleven, deden dit om religieuze redenen, zonder enig politiek of economisch motief. Bij het begin van de 21e eeuw is 92 procent van alle grond in Israël "onvervreemdbaar eigendom van heel het joodse volk", en leeft de ene helft van de Palestijnen in ballingschap, buiten hun historisch gebied. De andere helft leeft onder Israëlisch bestuur of erger nog, onder Israëlische bezetting. Dit laatste heeft zeer nare gevolgen voor de bevolking. Onder de noemer 'drie niet-verklaarde oorlogen' behandelt Catherine de zeer heikele onderwerpen: water, Jeruzalem en de vluchtelingen.

De auteur van dit historisch essay is op zijn minst gedreven, zowel in het aanbrengen van zijn boodschap als in zijn schrijfstijl: hij is journalistiek erg onderhoudend, is zeer gedocumenteerd, en weet zijn kennis uitgebreid neer te schrijven. Zijn standpunten zijn duidelijk pro-Palestijns. Zeer wetenschappelijk is het boek echter niet, er wordt weinig onderscheid gemaakt tussen basiswerken en secundaire literatuur, en vooral bij deze laatste neemt de auteur te gemakkelijk krantenartikels voor objectieve en kritische wetenschap. Gelukkig weet de uitgever op het achterplat te melden dat het boek geen dorre analyse beoogt, maar verhalen, gebeurtenissen, die bovendien geïllustreerd zijn met foto's en kaarten. Hij plukt dat materiaal her en der, en biedt het de lezer zomaar aan. Daarom leest het boek heel prettig. Dat de auteur van bij het begin zijn stelling naar voren brengt als zou Palestina de laatste kolonie op de wereld zijn, maakt het boek al interessant op zich. Want het biedt meteen de gelegenheid om het hele boek met een kritische kijk te benaderen, en zo de situatie te evalueren.

Catherine ziet in heel de 20e eeuw een grote Belgische betrokkenheid in de Israëlisch-Palestijnse spanning, en ontwaart hier tevens een Arabische en een zionistische lobby. De vier verhalen die hij aan het eind ter illustratie meegeeft zijn interessant, maar dragen geen nieuwe elementen aan voor de stellingen uit het boek. In bijlagen staan de belangrijkste UNO-resoluties opgesomd betreffende het probleem; de daaropvolgende kritische kijk op de bijbelse geschiedenis van Palestina is leuk om lezen, maar is exegetisch nauwelijks onderbouwd; de kaarten uit de 'kleine atlas' zijn erg leerzaam. [Frans L. Van den Brande] Verberg tekst

In veertien hoofdstukken komen de geschiedenis van Palestina, het ontstaan van de staat Israël, de Palestijns-Israëlische oorlogen, het ontstaan van de PLO, het vredesproces en de huidige stand van zaken in het Palestijnse conflict aan de orde. Ook is er aandacht voor de betrokkenheid van België en het ontstaan van een Palestijnse en Zionistische lobby in België en hun invloed. Vier levensverhalen van Belgen - al dan niet van Palestijnse komaf - sluiten de geschiedschrijving af. Als bijlagen UNO-resoluties, een notenapparaat, atlas en bibliografie. De hoofdstukken bevatten talloze zwartwitfoto's en tekeningen van diverse fotografen en tekenaars ter ondersteuning en illustratie van de tekst. Het boek is vlot en boeiend geschreven, heeft een informatief karakter en leest gemakkelijk. De auteur heeft talloze boeken geschreven over Palestina, de Palestijnen en de Islam. Hij is een overtuigd anti-Zionist en laat in het boek duidelijk zijn kijk op het conflict in het Midden-Oosten zien.