Op zoek naar Ramona


Op zoek naar Ramona
Besprekingen
Van witte elite tot IS-bruid
Met zijn tiende roman toont Kader Abdolah zich een bestsellerschrijver die geen levende mensen op papier krijgt. Vrouwen zijn in Op zoek naar Ramona slechts iemands vrouw, moeder of dochter en moeten door mannen beschermd worden.
Succesvol schilder Pieter Rademaker, vertegenwoordiger van de grootstedelijke witte culturele elite en de hoofdpersoon van Kader Abdolahs Op zoek naar Ramona, wil zijn dochter Ramona opvoeden tot een vrije, creatieve geest die studeert aan de kunstacademie. Zij moet dus min of meer zijn spiegelbeeld worden, maar dan een tandje beter, want opgevoed zonder de klappen die zijn moeder te verduren kreeg en die op zijn netvlies gebrand staan. Maar Ramona leeft in een andere wereld dan hij. Op de middelbare school komt ze in aanraking met Marokkaanse en Turkse medeleerlingen en alles wat van ver komt, trekt haar aan. Ze krijgt een relatie met een Marokkaanse loverboy die handelt in drugs: ze is verloren voor de kunst. Ramona raakt uit het zicht van haar vader en in de ban van een radicale imam die haar klaarstoomt als IS-bruid. Welkom in de grote stad!
Met Op zoek naar Ramona laat Abdolah zich kennen als een bestsellerschrijver die geen levende mensen op papier krijgt en …Lees verder
Samenleven met een roze bril op ★★★☆☆
Kader Abdolah laat een witte man uit zijn Amsterdamse bubbel breken. Het blijkt de oplossing voor vele problemen.
In Kader Abdolahs nieuwe roman Op zoek naar Ramona zetten dit soort zinnen de toon: 'Het luchtte op; Jannie had dit al veel eerder willen zeggen.' 'Ramona pakte haar tas, stond op en ging ervandoor.' Het is een stijl die aansluit bij een traditie die doorgaat voor typisch Nederlands: die van de korte zinnen en het directe, onopgesmukte woordgebruik. Maar Abdolah rekt deze traditie ook een beetje op door formuleringen te gebruiken die aan duidelijkheid niets te wensen over laten, maar net iets afwijken van de taalnormen. Zo schrijft hij bijvoorbeeld: 'Ze (...) verzonk in haar gedachten.' En ook: 'Ik ruil deze rust met niets anders.'
Abdolahs sobere, heldere stijl geeft extra glans aan dit soort zinnen en dat geldt ook voor de passages waar je om moet grinniken. Nederlanders, zo schrijft hij aanschouwelijk, 'worden alleen maar langer, en ze zetten het zadel van hun fietsen nog hoger, verder gebeurt er niets.' En deze mag er ook wezen: 'Pieter ging verbolgen aan de eettafel zit…Lees verder