'De liefde voor de natuur en de kennis ervan zijn de eerste vereisten om een goed natuurfotograaf te zijn', benadrukt Marc Slootmaekers (°1954). Hij groeide op vlakbij de Kalmthoutse Heide wat hem inspireerde om biologie te studeren. De fotografie groeide uit van een illustratiemiddel voor lessen en voordrachten tot een passionele professionele bezigheid. Slootmaekers' naam als natuurfotograaf is in de eerste plaats verbonden aan België en de Kalmthoutse Heide in het bijzonder, waarover hij een standaardwerk van Geert de Blust illustreerde (Davidsfonds, 1998). De laatste jaren werkt Slootmaekers vooral samen met auteur Herman Dierickx om de Belgische natuur in beeld te brengen. Vorig jaar verscheen zo het fotoboek Topnatuur in België en intussen zal Biodiversiteit in België ook van de pers gerold zijn. In beide gevallen gaat het om drietalige uitgaven (N-F-E) voor een breed publiek. Topnatuur in België brengt foto's en beknopte achtergrond over veertig beschermde natuurgebieden, waarvan drie vierden gesitueerd in Vlaanderen (Over de taalgrens is er weliswaar veel meer natuur te vinden, maar die wordt daar volgens Dierickx veel minder wettelijk beschermd). Uitgangspunt is dat het loont om de eigen natuur eens te (her)bekijken en je te verdiepen in de landschapselementen. De sfeerschepping van Marc Slootmaekers' landschapsfotografie primeert om je warm te maken voor een uitstap. Maar ook op de fauna en flora wordt ingezoomd in de kleinere foto's. In Biodiversiteit in België treden de verschillende soorten van plant en dier (inclusief insecten) volledig op de voorgrond zodat je een beeld kan krijgen van de verscheidenheid aan soorten die in België kunnen voorkomen. Daartussen zitten ook soorten die sterk achteruit gaan zoals de Eikelmuis of ronduit zeldzame exemplaren als de Blauwe Kiekendief. Doorgaans vertrekt Slootmaekers van eerdere observaties van dieren om een geschikte fotolocatie op te zetten en een mogelijke shot voor te bereiden. Hij is een voortrekker van de 'ethische natuurfotografie', waarbij het respect voor het welzijn van de gefotografeerde onderwerpen primeert. Zo was hij in 1980 mede-oprichter van de Belgische Vereniging voor Natuurfotografen, intussen herdoopt tot Bond voor Verantwoorde Natuurfotografie. Hoewel Slootmaekers een promoter is van de Belgische natuur, maakt hij ook grote reizen naar het Noordpoolgebied en Oost Afrika, 'twee paradijzen voor een natuurfotograaf'. Over zijn exotische bestemmingen zijn tot nu toe geen boeken verschenen. Dat Slootmaekers zowel wat nationale als internationale onderwerpen betreft tot de top gerekend wordt, bewijst zijn dubbele eervolle vermelding voor de laatste editie van de prestigieuze Wildlife Photographer of the Year-competitie. Enerzijds in de categorie 'Vogelgedrag' met een foto van een jagende Blauwe Kiekendief op de winterse Kalmthoutse Heide (zie illustratie ? dezelfde foto is opgenomen in Biodiversiteit in België). Een uitzonderlijk beeld dankzij de bittere koude die het dier naar zuidelijkere gebieden dreef. Anderzijds in de categorie 'Dierenportretten' met het beeld van een verzadigde met bloed besmeurde leeuwenkop in Masai Mara (Kenia) die relaxed op de rug liggend naar de camera kijkt, zo dichtbij dat je de vliegen rond zijn hoofd hoort zoemen. Twee foto's die de dualiteit van Marc Slootmaekers werk illustreren.

De biodiversiteit van het Heverleebos en het Meerdaalwoud werd intussen ruim belicht dankzij Miradal, een standaarduitgave van het Davidsfonds, die eerder een aantal andere waardevolle natuurgebieden cultuurhistorisch doorlichtte. In deze uitgave wordt een 25 vierkante kilometer groot bosgebied ten zuiden van Leuven multidisciplinair doorgelicht door een schare van auteurs. Vooral de hoofdstukken over de flora, paddestoelen, loopkevers en vlinders laten hun licht op de biodiversiteit schijnen. De foto's zijn van erfgoedfotograaf Kris Vandevorst, die hier bij momenten een zijpad van natuurfotograaf volgt. Een wetenschappelijk naslagwerk met talrijke fotomomenten. [Kris van Zeghbroeck] Verberg tekst

In dit boek gaan verschillende auteurs in op het erfgoed in het Heverleebos en Meerdaalwoud, een bosgebied ten zuiden van Leuven dat meer dan 25 vierkante kilometer groot is. Na een voorwoord, een inleiding en een tijdlijn met de geografie en vegetatie van het bos volgt een hoofdstuk waarin de geografische geschiedenis van het gebied wordt geschetst, met vooral oog voor de actuele sporen. De volgende hoofdstukken gaan dieper in op de bodem, het archeologisch onderzoek, de littekens in het landschap, de historische exploitatie, de flora en vegetatie, en het onderzoek naar de keverpopulatie. Tussendoor krijg je intermezzo's over o.a. vroege signalen van de aanwezigheid van de mens en de paddenstoelen in het bos. Dat alles wordt geïllustreerd met tal van kleurenfoto's en afbeeldingen. De verschillende bijdragen sluiten af met eindnoten. Achteraan volgen een verklarende woordenlijst, een zaakregister, een verantwoording van het beeldmateriaal, een dankwoord en personalia. Een mooi uitgegeven boek, dat een interessant beeld schetst van wat een bos ons kan vertellen over het verleden. Verberg tekst