Wil je weten welk verhaal er achter de term 'bain marie' steekt, wie er zijn naam aan de sandwich heeft gegeven, vanwaar de naam 'Schweppes' komt, hoe de worcestersaus of de sorbet werd ontwikkeld en of de hamburger wel uit Hamburg komt? Dan is Geschiedenis op uw bord een geschikt boek. Eric De Maerteleire, bio-ingenieur van opleiding en hoofd van het Gentse Stadslaboratorium, houdt zich dagelijks bezig met de analyse van voedingsmiddelen. Na zijn dagtaak verdiept hij zich in de relatie tussen voeding en gezondheid. Over dit thema geeft hij ook geregeld lezingen voor een breed publiek, dat ook de doelgroep is van dit boek, waarin verhalen worden verzameld over het ontstaan van de naam van 100 voedingsmiddelen en gerechten.
De hoeveelheid gegevens die De Maerteleire in dit boek presenteert, is ronduit indrukwekkend. Etymologie, geschiedenis, culinaire anekdotes, wetenswaardigheden en persoonlijke reflecties zorgen voor een afwisselend geheel met een hoge informatiewaarde. De honderd items worden gegroepeerd in negen thematische hoofdstukken die vanuit culinair oogpunt eigenaardig zijn samengesteld. Zo worden desserts in hetzelfde hoofdstuk gepresenteerd als tapas en zakuski, worden macaroni, pita, chips, frangipane en brioche samengezet in een hoofdstuk met de algemene naam 'zetmeelproducten, koekjes en andere vullers', staat alcohol niet in het hoofdstuk 'Dranken, aperitieven en nog sterker', en hoort zout thematisch blijkbaar niet bij peper. In het laatste hoofdstuk, dat onder de titel 'Een bont allegaartje' wellicht een soort opruimfunctie vervulde voor de auteur, staat een vreemde eend in de bijt: in tegenstelling tot de andere 99 items uit het boek is 'restaurant' immers geen voedingsmiddel of een gerecht. De behandeling van 'restaurant' zou een perfecte insteek geweest zijn voor de inleiding bij dit boek.
De indeling van het boek is helaas niet het enige waar een stevige redactie het verschil had kunnen maken. De blurb en de persteksten beloven de lezer een aangenaam leesbaar en fris boek dat vlot geschreven is. De eerlijkheid gebiedt me echter te melden dat ik mij door het boek heb moeten slepen. De Maerteleire mag dan al een uitstekend wetenschapper zijn en een begenadigd causeur, docent en spreker, een rasverteller op papier is hij niet. De enorme rijkdom wordt te veel gepresenteerd in de vorm van chronologisch geordende gegevens. Systematisch is het allemaal wel, en dat is belangrijk voor een wetenschapper, maar spannend en sprankelend is het niet, en dat is nu net belangrijk voor een auteur. De stijl van dit boek is licht archaïsch en het consequente gebruik van de beleefdheidsvorm (het begint al bij de titel) werkt storend, en dat geldt ook voor de voortdurende aankondigingen van wat de auteur zal doen of vertellen.
Een tweede Bart Van Loo is Eric De Maerteleire niet. Toch verdient de auteur alle lof voor de aanzienlijke verzameling informatie die hij in dit boek bijeenbracht. [Edward Vanhoutte] Verberg tekst