Petje af, Elizabeth George. Wat collega Harlan Coben (zie De Leeswelp nr. 7, p. 266) niet lukte, daar slaagt de inmiddels 63-jarige geestelijke moeder van Inspector Lynley wél in: een geloofwaardige thriller voor jongeren schrijven.
Stormgevaar is het eerste deel in de serie ‘Het Fluistereiland’. Het boek speelt zich af op het eiland Whidbey, ten noorden van Seattle. Daar is het hoofdpersonage (Hannah Armstrong) onder de schuilnaam Becca King naartoe gebracht door haar moeder, met de intentie onder te duiken bij een oude familievriendin. Becca’s bijzondere gave heeft haar namelijk in een benarde situatie gebracht. Ze kan fluisteringen oppikken van andermans gedachten en heeft zo ontdekt dat haar stiefvader een moord heeft gepleegd. En aangezien hij weet dat Becca dit weet, is ze haar leven niet zeker.
Aangekomen op Whidbey blijkt de vrouw die Becca zou opvangen overleden. Via een aantal omwegen belandt Becca in het motel van Debbie Grieder, waar ze kan werken in ruil voor kost en inwoning. Met de hulp van Debbie schrijft Becca zich in op de plaatselijke middelbare school. Meteen heeft ze sterke gevoelens voor een van haar medeleerlingen, de knappe Derric. Niet veel later raakt hij zwaargewond na een valpartij en men vermoedt opzet. Op dat moment waren er een flink aantal eilandbewoners in het bos, onder wie Becca, die door haar mysterieuze gedrag een van de hoofdverdachten is.
Hier begint het eigenlijke mysterie; de lezer is al op een derde van het boek. Zoals gewoonlijk neemt George ruim de tijd om de spanning op te bouwen. Ook heeft ze wederom gezorgd voor een sterke psychologische uitdieping van haar personages. Zelfs de bijfiguren hebben hun eigen voorgeschiedenis, die hen gevormd heeft tot wat ze zijn. Het kreng van de klas is bijvoorbeeld niet zomaar gemeen, maar blijkt een moeilijke thuissituatie te hebben. Dit maakt Stormgevaar een rijk, volwassen boek dat het vlakke niveau van de meeste middelbareschoolromans ontstijgt.
De vele persoonsgeschiedenissen zorgen bovendien voor talloze andere raadsels: wat is er gebeurd met de kinderen van Debbie? Wat voor problemen spelen er op de boerderij van Haley’s familie? En hoe zit het met het hondenvrouwtje Diana Kinsale, van wie Becca geen enkele fluistering ontvangt? Tussen sommige verhaallijnen is een verband, andere staan er los van. De meeste raadsels worden opgelost, maar er blijven ook een aantal gaten voor de vervolgboeken. En natuurlijk zindert op de achtergrond voortdurend de dreiging van Becca’s moordlustige stiefvader. Die verhaallijn is helaas de zwakke schakel in het geheel: dat het boek eindigt met de aankomst van stiefpapa op Whidbey is een inkoppertje.
Maar dat is dan ook het enige minpunt aan deze knap geconstrueerde jongerenthriller, die door de tijdloze schrijfstijl ook volwassen lezers zal aanspreken. Aan de andere kant is George’s jeugdliterair debuut typisch op tieners gericht, want Becca worstelt evengoed met puberproblemen: haar onaantrekkelijke uiterlijk, populariteit, jongens… Ook haalt George hedendaagse elementen als Facebook aan en gebruikt jongerentaal (‘gedisst’). Ze doet dit echter niet in zo’n mate dat het stoort of gekunsteld overkomt. Dat maakt Stormgevaar een ouderwetse detective in een jeugdig jasje, om heerlijk bij weg te dromen op een druilerige herfstdag.
[Kyra Fastenau] Verberg tekst

Becca (14) kan flarden van gedachten van mensen horen, fluisteringen. Als ze via de gedachten van haar stiefvader hoort dat hij iemand heeft vermoord, bedreigt hij Becca. Haar moeder bezorgt haar een nieuwe identiteit en brengt haar naar een afgelegen eiland waar een oude vriendin woont. Daar ontdekt Becca dat haar moeders vriendin net is overleden. Ze staat er alleen voor. Als er een jongen zwaargewond in het bos wordt gevonden, dreigt Becca’s oude identiteit bekend te worden. Om dit te voorkomen probeert ze de dader te vinden. Eerste boek* voor jongeren van de geestelijk moeder van inspecteur Lynley. De personages zijn geloofwaardig, waardoor je gemakkelijk met ze meeleeft. Vooral Becca maakt een ontwikkeling door. Ze wordt zelfstandiger en gaat steeds meer mensen vertrouwen. Als lezer kijk je grotendeels door haar ogen. De fluisteringen die ze hoort, worden cursief weergegeven. Als je door de ogen van iemand anders kijkt, die met Becca in gesprek is, lijkt het net alsof Becca geen fluisteringen opvangt; dat doet een beetje vreemd aan. Het boek bestaat uit vier delen, met korte genummerde hoofdstukken en heeft een prettige bladspiegel. In het grote scala van boeken over speciale gaven is dit een zeer positieve uitschieter, die eindigt met een cliffhanger. Vanaf ca. 15 jaar. Verberg tekst