Vuurtje heeft vlammend geel haar dat lijkt op vlammetjes. Samen met haar kat Rikki heeft ze deze zomer iets leuks beleefd. Het was lekker weer en Vuurtje rustte even uit op een grote steen ... en toen begon die te geeuwen! Hier begint een heel leuk verhaal over onder meer een steen, een wolk en lekker fruit.

Vuurtje is een knap, poëtische, mooi kijk- en leesboek. Het opmerkelijke aan dit boek is de geslaagde combinatie van een surrealistisch verhaal met heel herkenbare figuren. Het geheel is een fantasierijke, speelse en poëtische wereld waar je heel graag in zou willen vertoeven. De boventoon is blijheid en verwondering. De prachtige tekeningen zijn sober, krachtig getekend en geven je een gelukzalig gevoel. Zoals wanneer Vuurtje de steen aait of wanneer Vuurtje de steenkersen te eten geeft. Bij deze laatste tekening krijg je dan de tekst “De grote steen vond de kersen prachtig. Hij had er wel over gehoord, maar had ze nog nooit van dichtbij gezien”. Het afscheid op het einde, wanneer steen terug voor lange tijd gaat slapen, is enig mooi.  

 De teksten zijn filosofisch, zowel irreëel als realistisch: “Op de weg terug zag ik een wolkje dat wel vaker in de buurt rondhangt” of “De steen was de wolken en de regen niet vergeten”. Ze zijn prikkelend om los te staan van het verhaal er verder op in te gaan. De tekstblokken zijn niet te groot en mooi opgenomen in de tekeningen.  

De kleuren zijn overwegend levensecht en wat sober, naar de donkere kant toe. Het knappe is dat het totaalbeeld (samen met het verhaal) die soberheid overstijgt. Elke pagina heeft bijvoorbeeld een voorwerp in fluokleur (zoals de kersen, de emmer). Deze gimmick is sterk en prikkelend.

Voorwerpen en niet-levende zaken krijgen gezichten (zoals de wolk en de steen). De dieren zijn herkenbaar (zoals de schildpad en de kat) maar hebben ook iets raars, iets speciaals. Let ook op de ogen. Samen met de houdingen en de gezichten zijn ze expressief en grappig. 

Vuurtje is hartverwarmend en een boek om te koesteren, voor jong en oud.