Meteen met de eerste zin in Neushoorns eten geen pannenkoeken probeert de verteller een band te smeden met de kleuter die wordt voorgelezen: ‘Heb jij ook weleens het gevoel dat je ouders geen woord horen van wat je zegt? Ja? Nou, dat had Maartje ook.’ Het is een gemakkelijke truc om lezers direct bij het verhaal te betrekken. Veel kinderen zullen Maartjes situatie waarschijnlijk herkennen: ouders hebben wel eens ‘belangrijke’ dingen te doen en hebben dan even geen aandacht voor hen. Neushoorns eten geen pannenkoeken (van de makers van Honden doen niet aan ballet) draait volledig om dat gegeven. De moraal van het verhaal ligt er dik bovenop: de ouders leren te luisteren, het kind leert dat het bepaalde zaken beter later kan vertellen. Dat neemt niet weg dat het een aardig prentenboek is, waarbij kinderen hun fantasie de vrije loop kunnen laten. Terwijl Maartje ontbijt met pannenkoeken, komt opeens een enorme paarse neushoorn de keuken binnen wandelen. Maartje, die enig kind is, roept meteen haar ouders om het te vertellen, maar die zijn te druk bezig en luisteren niet. Maartje begint het dus maar gezellig te maken met de neushoorn: ze spelen samen, bakken pizza, kletsen op de bank. Een dikke week later willen Maartjes ouders nog steeds niets weten van Maartjes nieuws. Ze doen het af als een kinderlijk verzinsel en lachen erom. Verdrietig huilt Maartje uit bij de neushoorn.
Tijdens een bezoek aan de dierentuin de volgende dag (waar Maartje ‘ECHTE neushoorns’ kan zien), zien Maartjes ouders een aanplakbiljet hangen waarop staat: ‘VERMIST grote paarse neushoorn’. Zo’n officieel bericht geloven ze uiteraard wel. Gelukkig luisteren ze naar Maartjes wens om de neushoorn niet terug te sturen naar de dierentuin, maar hem op het vliegtuig naar zijn familie te zetten. Daarna is ‘alles voortaan totaal anders’: Maartjes ouders drinken samen met hun dochter een kop thee op de bank, luisteren naar haar en vragen zelfs of ze nog iets te vertellen heeft! Maar in het leuke open einde besluit Maartje bij het zien van een grote gedaante op de gang: ‘Nee hoor, zo is het goed.’
Anna Kemp gebruikt toegankelijke vergelijkingen, waarbij kleuters zich iets kunnen voorstellen. De neushoorn is bijvoorbeeld ‘zo groot als een bus en zo paars als een pruim’. Wat minder voorstelbaar is, is waarom zo’n grote, dikke neushoorn — die bovendien trek heeft — nog niet de helft van Maartjes pannenkoek opeet? Of waarom het dunne bankje en de wc waarop de neushoorn zit niet inzakken? En hoe de neushoorn in het vliegtuigje past dat hem naar zijn familie brengt? Deze vragen zullen de pret niet bederven, maar het is wel wat vreemd dat Sara Ogilvie met deze gegevens in haar verder grappige kleurentekeningen geen rekening heeft gehouden, terwijl de makers op andere punten heel correct lijken te willen zijn. Drie belangrijke statements die in het boek naar voren komen, zijn bijvoorbeeld dat dieren in vrijheid dienen te leven, dat vrouwen kunnen werken terwijl mannen de was doen en natuurlijk dat ouders genoeg tijd en aandacht voor hun kinderen moeten hebben. [Linda Ackermans] Verberg tekst

Heb jij wel eens het gevoel dat je ouders niet luisteren? Dat heeft Maartje ook. Maartje zit aan het ontbijt als een enorme paarse neushoorn binnen komt wandelen. Ze waarschuwt haar moeder en vertelt het haar vader maar zoals altijd luisteren ze niet. De paarse neushoorn zit boven, in de tuin, op de wc en eet het liefst pannenkoeken. Als Maartje als verrassing naar de dierentuin gaat, blijkt dat er een grote paarse neushoorn wordt vermist die van pannenkoeken houdt... Geestig prentenboek, met een mooie draai aan het eind, van de auteurs van ‘Honden doen niet aan ballet’*. De kleurrijke illustraties zijn levendig met speelse, krasserige lijnen en in gemengde techniek. De tekst staat in de prenten in een duidelijk lettertype. Bij uitroepen wordt een vetgedrukt, groot lettertype gebruikt of hoofdletters. Fijn prentenboek voor kleuters over fantasie en drukke ouders. Eerder werd de Engelse editie, 'Rhinos don't eat pancakes'**, aangeboden. Leespluim van de maand augustus 2012. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

Maartje is niet echt gelukkig. Haar ouders hebben nooit tijd voor haar en luisteren nooit. Ze wimpelen haar altijd af. Als Maartje aan de ontbijttafel zit, ziet ze plots een grote, paarse neushoorn binnenkomen. Zonder omkijken stapt hij de keuken binnen en eet hij zelfs een stukje van haar pannenkoek op. Maartje snelt naar mama, maar die is druk bezig. Vlug haalt ze papa erbij, maar ook die vindt dat het wel even kan wachten. Ondertussen verkent de paarse neushoorn het huis en heeft hij het best naar zijn zin. Telkens als Maartje het aan haar ouders wil zeggen, krijgt ze te horen dat ze nu geen tijd hebben. Maartje maakt er maar het beste van en sluit vriendschap met het grote dier. Ze praten, spelen, koken samen en alles loopt goed. Tot papa merkt dat alle pannenkoeken op zijn. Hij vraagt boos aan Maartje hoe dat komt. Als ze hen vertelt dat de paarse neushoorn dat gedaan heeft, komen ze niet meer bij van het lachen. Ondertussen wandelt de neushoorn vrolijk voorbij, maar mama en papa hebben geen tijd, want ze moeten te hard lachen. De volgende dag nemen haar ouders haar mee naar de dierentuin. Tot hun grote verbazing hangt daar een grote affiche: ‘Vermist: grote paarse neushoorn, houdt van pannenkoeken’. Ze snellen naar huis en nu zien mama en papa de neushoorn wel. Dan verandert alles. Ze vinden het te zielig om hem terug naar de zoo te brengen en steken hem op het vliegtuig, terug naar zijn land van herkomst. Mama en papa luisteren urenlang naar het verhaal van Maartje. Als ze gaat slapen, is ze gelukkig. Zeker nu ze op de overloop de schaduw van een roze ijsbeer ziet … Een grappig prentenboek, met een originele wending aan het eind van het verhaal. Het thema zal jammer genoeg voor kinderen wel herkenbaar zijn. Het leuke eraan is dat dit niet gedramatiseerd wordt maar dat het een erg originele benadering krijgt. De humor is goed te begrijpen, ook voor kleuters. Leuk is bijvoorbeeld hoe de ouders al op voorhand hun conclusies trekken, nog voor ze weten wat er werkelijk aan de hand is.  Papa! riep Maartje. Er loopt een enorme, reusachtige … Doe eens even rustig, zei haar vader. Die spin kan best even wachten. De illustraties zijn erg speels, maar niet erg gestileerd. Er werden verschillende technieken gebruikt. Grappig prentenboek voor jonge lezers met het nodige fantasiegehalte.

Verberg tekst